Hayatın Son Bulması

Gece uyutmayıp gündüz ise sürekli uyku isteği getiren bir düşünce var aklımda. Hayatın son bulması fikri sürekli beynimin sokaklarında kol geziyor. Hayat son bulduktan artık nefes almak imkansız olduğu andan itibaren çok değil 6 ay ile 1 yıl arası gibi kısa bir sürede hiç yaşamamış gibi olmak fikri beni ürkütüyor. Hiç o evde yaşamış gibi hiç o ise gitmemiş gibi olmak. Evet tam da böyle oluyor. Sanki siz hiç var olmamış sadece fotoğraflarda yer alan bir hayali karakter gibi olmak düşüncesi çok garip değil mi? Sanki hayaller kuran, savaşan, ağlayan ve kahkahalar atan sanki ben değilmişim gibi bir anda hatıra olmak. Bu o kadar garip ki içimde hayata tüm vazgeçişleri harekte geçiriyor. Diğer yandan da uyanış yaşıyor gibisin; ne uğruna dedirten.

Annemi kaybettikten sonra bir çok şey anlamını yitirdi. Meğer ne çok anlam yüklemişim hayata.

Abraham the II

Ne uğruna?